पिँजडाकाे घर

बिगत चार हप्ता देखीको लकडाउनले गर्दा खाने, बस्ने,सुत्ने मात्र भएको छ दिनचर्या। बिहान अलि अबेर उठ्ने बानी परेको छ तर बिहान सबेरै निन्द्रा खुल्यो, मनमा अनौठो उकुसमुकुस भयो। अनेक थरीका बिचारहरु मनमा खेलिरह्यो ।  

आलस्य हुँदै बेडबाट उठे… किचनमा गएर तातो ब्ल्याक कफी बनाए। अनि सरासर कोठासँगैको खुला बाल्कोनीमा बसे । बाल्कोनीमा रहेका ५-७ जोडी परेवाहरु भुरर उडे। बाल्कोनीको एक कुनामा रहेको एसीबाट निस्केको मसिनो पाइप छ। जहाँबाट एक एक थोपा गरि निस्किने पानी पिउन सकिनसकि झुन्डिरहने तिर्खाएका यी परेवाहरुको कारुणिक दृष्‍यले केही दिन अघि मात्र साथी दिपेस राईले एउटा गमला खाली गरी पानी राख्ने गरेका छन्। पानी सकिएको रहेछ। भरिदिए। अनि त्यही ब्ल्याक कफी पिउँदै बसे ।  

पाँचौ तलामाथि रहेको म, चारैतिर सुनसान देख्छु। बिहानी पखको मन्द स्वच्छ हावा चलिरहेको छ। सधैं परको सडकमा कोलाहल गर्दै सयौं गाडीहरु गुडिरहेका हुन्थे। तर कस्तो सुनसान छ, यी ठूला बिल्डिङहरुलाई नहेर्ने हो र एकछिन आँखा चिम्म गर्ने हो भने शान्न्त, सुन्दर आफ्नै गाउँ घरमा रहेको आभास हुन्छ । 

२-४ वटा ग्यास बोक्ने, पानी बोक्ने गाडी र एक-दुइ पुलिस भ्यान, एम्बुलेन्स बाहेक अरु गाडीहरु सबै खोइ कता थन्किए! कता हराए… !आखिर सबै यही समयकै खेल रहेछ। यस्तै होला लकडाउन भनेको ।  

केही बर्ष अघि ललितपुरमा रहेको जाउलाखेल चिडियाखाना भ्रमण गरेको थिए। आज त्यही चिडियाखाना स्मरणमा आयो। पिजँडाकाे घर भित्र कैद ती पशुपंक्षी, जनावर झलझली सम्झिए र लकडाउनमा कोठा भित्र, घर भित्र बसेका हामी आफ्नै चिडियाखानामा परेका छौ। खुला आकाश मुनि स्वतन्त्र हिड्न, घुम्न नपाउँदा अनौठो पीडा हुदोरहेछ, मानसिक तनाव हुँदोरहेछ, छटपटाहट हुँदोरहेछ। शायद पिजँडाका पंक्षीहरुलाई पनि यस्तै लाग्दो हो… ! उड्न पखेटा छन् , तर उड्न पाएका छैनन। चारा पाएका छन , तर आँफै चर्न पाएका छैनन् खुल्ला आकाशमा।  त्यसै गरि अहिले हामी बाध्य भएका छौ, लाचार भएका छौ, लुकेर बस्नु परेको छ, डराएका छौ एक अदृश्य भाइरस सँग… के समयको माग यही होला ?  

समय बलवान छ भन्ने त सुनेको थिए। तर यो बलवान समयमा म कमजोर पक्कै हुँदैन, मैले मेरो परिवार, साथी भाइलाई पनि कमजोर हुन दिन्न। यो समयलाई जितेर अगाडि बढ्नु छ। 

आजभोलि लकडाउन समयमा फुर्सदिलो भएर सबैलाई फोन गर्ने गर्छु, सामाजिक सन्जाल मार्फत खुब कुरा हुने गर्छ। जता पनि यही लकडाउन कै चर्चा मात्र हुन्छ। धेरै भिडियो कल मै कुरा गर्छु। दु:ख-सुखका कुरा हुने गर्छ, केही बेर भए नि पुराना स्मरणहरु ताजा हुन्छन, रमाइलो लाग्ने गर्छ। 

तर “खाली दिमाग सैतानको घर” भने जस्तै धेरै जसो साथीहरु लकडाउनमा तास खेल्दै गरेको, अत्यधिक मदिरा सेवन गरि झुम्मिएको, एक आपसमा अनेक विवाद गर्दै गरेको दृष्‍यले सार्है दु:ख लगेको छ। 

अहिलेको लकडाउनमा हामीसँग धेरै समय छ। हामी काम गर्ने सबै ब्यापारिक ठाउँहरु बन्द छन, कम्पनीहरु बन्द छन। तर यो खाली समय कुलतमा पर्न पक्कै होइन। राम्रो काममा सदुपयोग गर्न सक्नुपर्दछ जस्तो लाग्छ।  चौबिस घण्टा मध्य केवल बढीमा २-३ घण्टा अनलाइन मै केही सिक्नु पर्छ, इन्टरनेट मार्फत निशुल्क ज्ञानका अनेक बिषयमा अध्ययन गर्न तर्फ किन सोच जाँदैन साथीहरुको ? 

पक्कै पनि हाम्रो जीवनशैलीमा धक्का लागेको छ, लाखौं बेरोजगार हुनुपरेको छ। नियमित आयस्रोत रोकिएको छ। तर यो परीक्षाको समयलाई जित्नैपर्छ ।  

उफ्फ !!  यो मनमा पनि के के कुरा खेल्न थाल्छ…अहिलेको समयमा स्वास्थ्य रहन सक्नु ठूलो चुनौती रहेको छ। बाहिर जान नपाए पनि यही भर्र्याङ्ग मै हिँड्ने गरेको छु, केही बेर युट्युब हेर्दै योगा गर्ने गर्छु । यो अदृश्य भाइरस चाडै निर्मुल हुने आशा गर्दै लकडाउनबाट फेरी स्वतन्त्र हुनेछु ।