ब्रेकिङ न्युज र फास्टफुड जिन्दगी

संसारका मानिसहरुसँग असिमित चाहनाहरु हुन्छन् जसलाई प्राप्त गर्न दैनिक भौतारिरहेका हुन्छन् । मानिस मात्र यस्तो प्राणी हो जो विगतभन्दा वर्तमान र वर्तमान भन्दा भविष्य राम्रो चाहन्छ । बिडम्बना परिस्थिति सदावहार एकनास हुँदैन कहिलेकाहीँ हिड्दा हिड्दै पाइलाहरु टक्क रोक्नुपर्छ । सधैँ एकनास अगाडि बढिरहनलाई जिन्दगी घडीको काटा होइन, न कोर्रा लगाउँदै दौडाउने कुनै घोडा नै हो। मानिसले जीवनमा आइपरेका तिता मिठा अनुभवहरु सँगालेको हुन्छ, रै त ज्युनुको मजा छ।     

टाकुराले भर्खरै आफ्नो शिरको हिउँ पुछेर घाम ताप्न लाग्दै थियो। समयको हुरिले पत्कर बनाएर उडाइ लगेको आफ्नो पात हेरिरहेका रुखहरुलाई वसन्तले किस्ता किस्तामा केही पातहरु थपिदिदैं थियो। चराचुरुङ्गीले मिठो सङ्गित रियाज गर्दै थिए। देउरालीमा आफ्नो पिडा सम्झि सम्झि न्याउली रुदै थियो। कोइलीले नयाँ मान्छे देख्यो कि को हो ? को हो ? प्रश्न  सोध्दै थियो। आरु वखडाले  नयाँ वर्षलाई स्वागत  गर्दै थियो। लालीगुराँस ढकमक्क फुलेर बनपाखा सजाउदै थिए। लाखौ विद्यार्थी (SEE) को तयारीमा जुटिरहेका थिए तिनीहरुको मुटु तीन गुना छिटो उफ्रदै थियो।     

सहर त आफ्नै रफ्तारमा थियो झन्! मानिसहरु कति हतार छन् भन्ने कुरा काठमाडौ मलबाट टुडिखेल वरिपरि गुडिरहेको  सवारी साधन हेरे पुग्छ। यति व्यस्त कि घरमा आमालाई फोन गर्ने फुर्सद थिएन। ब्रेकिङ न्युज र फास्टफुड चाहिन्थ्यो हामीलाई।

त्यही समय चीनको वुहान प्रान्तमा कोरोना भाइरसको महामारी फैलियो भन्ने खबरले सामाजिक संजाल भरियो । काेही कुरै नबुझे पनि तर्सिन थाले। काेही धेरै बुझेर पनि बेवास्ता गर्न थाले। विभिन्न तर्क वितर्क हुन थाले। हाम्रो देशलाई खासै जोखिम छैन भन्थे। सबैले सामान्य रुपमै लिएका थिए।

चैत्र ९ गते बाट नेपाल अधिराज्यभर (SEE) परिक्षा हुँदै थियो। म कार्यरत बालगृहमा पनि ७ जना भाइबहिनीहरु परीक्षाको तयारीमा जुटिरहेका थिए । एक्कासी चैत्र ८ गते बेलुका (SEE) परीक्षा स्थगित भन्ने मन्त्रीपरिषदको निर्णयले मान्छेहरुमा एक किसिमको त्रास सिर्जना गरिदियो। अब चाहिँ साँच्चिकै डराउन थाले। नेपालमा पनि भित्र भित्र संक्रमित ह्वात्तै बढेको रहेछ कि भनेर। त्यसभन्दा अगाडि त एकजनामा मात्र कोरोना सङ्क्रमण पुष्टि भएको खबर थियो।     

चैत्र १० गते बिहान  हामी पनि आकस्मिक कर्मचारी बैठक बस्यौ र लकडाउन अबधिभर सिमित कर्मचारी मात्र बालगृहमा बस्ने बाहिर ननिस्किने, बिहान दुध, तरकारी लिएर आउँदा सेनिटाइजर प्रयोग गरेर मात्रै छिर्ने निर्णय गर्‍यौ। हामीले ५० जना भाइबहिनीहरुलाई माक्स किनेर दियौ। ४० प्रतिशत त घर गैसकेका थिए। आवस्यक मात्रामा सेनिटाइजर किनेर राख्याैं। खानेकुरा चाहिँ करिब तीन हप्ता पुग्ने गरी ९ गते नै मैले ल्याइसकेको थिए।

म पनि घर मै बस्ने भए। तर म र एक जना दाइ चाहिँ स्ट्यान्डबाईमा, केही भयो भने आइहाल्नु पर्ने गरेर। सुरुमा त ‘हँ यस्तो पनि हुन्छ ??’ जस्तो लाग्थ्यो। घरभित्र बसिरहन निक्कै गाह्रो भयो। फेरि यसको विकल्प पनि त थिएन। सबै कुरा बिस्तारै बानी हुने रहेछ। कोठामा त्यही बेला इन्टरनेटमा समस्या आयो…कम्पनीमा कत्ति फोन गरे सम्पर्क भएन। टि. भि. हेर्‍यो, लकडाउन कोरोना बाहेक केही छैन। मसँग केही मुभी ल्यापटपमा सेभ थियो, त्यही हेरेर बसेँ। र्‍याकमा पढ्न बाँकी पुस्तकहरु टन्नै रहेछ। केही निकालेर पढे। कहिलेकाहीँ श्रीमतीसँग मिलेर खाना बनाउन थालेकाे छु। अझै पनि मिलेरै बनाउँछौ। साँच्चिकै मजा हुँदाे रहेछ। किचेनमा काम गर्दै गर्दा पनि निक्कै भावनाहरु पैदा हुँदो रहेछ। कम्तिमा त्यो महसुस गर्न सक्ने भएँ।           

जिन्दगीकाे भागदाैडमा आफैलाई बिर्सन थालेका रहेछौ। अहिले कम्तिमा आफूलाई हेर्ने समय पाएका छौ जस्तो लाग्दैछ। म बसेको पल्लो घरको छतमा कहिल्यै मान्छे देखिदैनथेँ। छतमा सामानहरु निक्कै छरपस्ट थिए। गमलाको माटो सुकेको र लडिरहेको गमलामा झ्याउ पलाइ सकेको थियो। लकडाउनपछि आन्टी छतमा उक्लेर सबै झार उखालेर गमला उठाएर माटो खोस्रेर पानीले भिजाएर केही रोप्नुभएकाे छ। अहिले हरियो भैसक्याे। आजकल उनीहरु परिवारै प्राय छतमा बस्छन्। त्यही खाना खान्छन्। यसै गरी यता उताका अरु घरको छतमा पनि निक्कै मानिसहरु देखिन्छन्।        

मैले लकडाउनमा यही गर्छु भनेर खासै केही सोचिन। उपलब्धीमुलक केही गरिन पनि। धेरै दिनपछि इन्टरनेटकाे अफिसमा सम्पर्क भयो। इन्टरनेट बनेपछि मैले निक्कै मुभीहरु हेरेँ। दुइटा जति छोटो कविता पनि लेखे। समय समयमा सबै आफन्तहरुलाई फोन गर्छु। कोठा देखि अफिस करिव एक सय पचास मिटरको दुरिमा छ। लकडाउनको दुई हप्ता पछि त अफिस पनि एक दिन बिराएर जाँदैछु। होम भित्र छुट्टै गजबको संसार छ भाइबहिनीहरुकाे। उनीहरुसँग खेल्छौं, रमाउँछौं। 
हाम्रो जीवनशैली प्राकृतिक भएको छ। हिजाेअस्ति हामी कृत्रिम जीवन अपनाउँदै रहेछौ। ज्यादा घर बाहिरै हुन्थ्यौं। घरमा हुन्थ्यौ त बेलुका मात्र। आजभोलि कोठामा बस्न पनि आनन्द हुन्छ।

हामी यसरी पनि बाँच्न सक्दा रहेछौं। आजभोलि रिङरोड शून्य छ। निक्कै सफा पनि। याे कल्पना बाहिरको संसार हो। सबै जना एकान्तबासमै छन्। अहिले हामीले परिवारलाई समय दिन सकेका छौं। होटल बन्द छन्। पिज्जा, बर्गर बिना पनि बाँच्न सक्दा रहेछौं। धेरै जसो मानिसहरु घरमै मिलेर परिकार बनाउने सँगै बसेर खाने गरेको देखिन्छ। यसले आफ्नोपनमा निक्कै ठूलो भूमिका खेल्नेछ। देश विदेशमा रहेका साथीभाइसँग कुरा हुन्छ। कत्तिले आफ्नो पुरानो तस्वीर पोस्ट गर्छन्। अतितका सम्झनाहरु पनि रमाइलाे हुने रहेछ।

कोरोना सङ्क्रमण बढ्दै जादा देशमा लगडाउन पनि थपिदैँछ। मानिसहरु रातारात हिडेर गाउँ जाँदैछन्। केही नगरपालिकाले आफ्नो  नागरिकहरुलाई उद्घार गरेर गाउँ लग्यो। मेरो गाउँपालिका थुलुङ दुधकोशी (सोलुखुम्बु) ले पनि गाउँ जान चाहने त्यहाँको नागरिकलाई गाउँसम्म जाने प्रबन्ध मिलाएको थियो। हामी जान पाएनौ, तैपनि यस्तो अवस्थामा स्थानीय तहले अभिभावकको दायित्व निर्वाह गर्दा निक्कै खुसी लाग्यो ।