बाँच्नु ठूलो कुरा रहेछ

नेपाल सरकारको नेपालका सबै नाका सहित देश नै लकडाउन गर्ने निर्णयसँगै मैले पनि मेरो दैनिक कार्यक्रममा लकडाउन गरे । 

लकडाउनसंगै मेरो  दैनिकी चार भित्ताको एउटा कोठा भित्र खुम्चियाे। कोठा भित्रकाे मेरा दैनिकी अरु दिनभन्दा फरक थिए।  सुरुको एक दिन त मैले अब के गर्ने,  के नगर्ने भनेर छुट्टाउनै सकिन। त्यो दिन बिताउन साह्रै गाह्राे पनि भयो। सँधै बिहान उठेर कलेज जाने बानी परेकाले  होला यस्ताे भएको।

दोस्रो दिनबाट मैले केही लकडाउन योजना बनाए। जुन योजना मैले मेरा कलेजका साथीहरूलाई पनि मेसेन्जेरमा पठाए। सबै एक चोटी हाँसे र मेरो योजना सबै साथीहरूलाई फाइदाजनक नै लाग्याे। मेरो योजनाको एउटा बुँदा थियाे: सबै पुराना प्रश्नहरूको समाधान प्रस्ताव । हामी ईन्जिनियरिङका विद्यार्थी थियौं र लकडाउनले हाम्रो परीक्षा स्थगित भएको थियाे।सबै साथीहरुले मेरो प्रस्ताव स्वीकार गरे।

यसरी मैले साेचे भन्दा फरक तरिकाले मेरो दैनिकी बित्न थाल्यो। मैले सोचेको थिए कतै निस्किन नपाएपछि त जेल जस्तै होला। तर भएन। किन मैले नयाँ कामको सुरुवात गरे। मैले पुराना पुस्तक निकालेर पढेँ ।  विशेश्वरप्रसाद कोइरालाको तीन घुम्ती, सुशीला कार्कीको न्याय देखी बिजय कुमार पाण्डेको खुशी, यही समयमा पढेँ।

अहिले अब केही समय कलेजका साथीहरू मनोज,गोबिन्द, सुस्मित ,निर्जल र कृस्टिसँग ग्रुप च्याट गर्छु। त्यसपछि भागवत गिता सुन्छु।

यो महामारीमा एउटा अनुभूती भएको छ मलाई : बाँच्नु नै सबैभन्दा ठूलो कुरा रहेछ।