…र त्याे फोन कहिल्यै आएन

खासै लेख्न जान्ने मान्छे त म हाेइन, तैपनि याे पाली केही लेखाैँ लेखाैँ लागेर लकडाउन डायरी लेखेकाे छु ।

म यति बेला आफ्नाे देशदेखि टाढा अस्ट्रेलियाबाट याे डायरी लेख्दैछु । मेरो घर गोर्खा जिल्ला भएपनि हाम्राे परिवार पोखरा बसेको लगभग १२ बर्ष बढी भयो । हामी चार जनाकाे परिवार । म घरकाे कान्छाे छाेरा। म यता आएकाे एकबर्ष भयाे । दुख गरेरै मलाई बुवाआमाले अस्ट्रेलिया पठाउनुभएकाे हो । त्यसैले यता राम्राे कमाइ गरेर उहाँहरुलाई सुखसँग राख्ने मेराे एउटै चाहना हाे। यही कुरा मनमा राखेर म दिनरात काम गरिराखेकै थिएँ । यत्तिकैमा चीनबाट सुरु भएकाे काेराेना भाइरसकाे महामारी म बसेकाे सहरसम्म आइपुग्याे । यहाँका होटेल, रेस्टुरेन्ट, बार तथा अन्य सार्वजनिक स्थलहरु बिस्तारै बन्द हुँदै गए। मैले एउटा होटेलमा सफाइकाे काम गर्थेँ । सबै होटेलहरु बन्द भएपछि मेरो काम पनि बन्द भयो ।

काम बन्द भएपनि मसँग तीन चार महिना खान बस्ने पैसा थियोे। त्यसैले म घरमै बस्न थालेँ। घरमा बस्दा खासै काम नहुने भएकाले म हेर्ने कथाका पुराना भागहरु हेरेर दिन काट्ने गर्थेँ । काम नभएकोले गर्दा घरमा दिनमै दुईतीन पटक कुरा हुने गर्थ्यो आमाबुवासँग पनि । कुरैकुरामा घरगाउँलेका हालखवर पनि गर्थ्याैँ । एकमहिनादेखि चितवनमा रहनुभएका दाइसँग पनि
इन्टरनेटमै कुरा हुन थाल्याे । दाइ र मैले अर्काे बर्ष एकै लगनमा बिहे गर्नेसम्मकाे कुरा भयाे। बिहेकै लागि गाउँमा हजुरबुबा हजुरआमाले खसी पालेर राख्ने पनि हुनुभयाे । त्याे दिन यति कुरा भएपछि बुवाले भाेलि कल गर्छु भनेर कुराकानीकाे बिट मार्नुभयाे ।

विहान व्युझँदा घरबाट थुप्रै मिसकल आएकाे रहेछ । निद्रामा मैले केही थाहै पाइन । ब्युँझिएपछि कल गर्दा कसैले उठाएनन् ।म घरबाट बुवाको फोन आउने प्रतिक्षामा थिए तर बुवाको त्याे फोन कहिल्यै आएन । बुवा कहिल्यै फोन गर्न नमिल्ने ठाउँमा गइसक्नुभएको रहेछ ।हिजो राति त्यति रमाइलो कुरा गरेर छुटि्एका हामी बिहान पनि हुन नपाउँदै उहाँले बाटो फेर्नुभएछ ।

यही खबर दिन दाइले रातमा बारम्बार कल गरेको रहेछ । बुवालाई हृदयघात भएर उत्तिखेरै बित्नुभएकाे बल्ल कुरा दाइको मेसेज हेरेर थाहा पाएँ । यसमा मैले के प्रतिक्रिया जनाउने ? म बस राेइमात्रै रहेँ । पछि दाइसँग फाेनमा कुरा हुँदा न उहाँ बाेल्न सक्नुभयाे न म नै । आमाकाे मन, रुँदै तुरुन्तै नेपाल आउन भन्नुभयाे । त्यसपछि नेपाली दुतावासमा फोन गरेर फ्लाइटबारे सोधेँ । तर अप्रिल १८ मा मात्र फ्लाइट भएकाे र त्यसकाे पनि कुनै टुङ्गाे नभएकाे प्रतिक्रिया पाएँ । स्थिति सामान्य हुन्थ्याे भने म अहिले नै घर पुग्ने थिएँ। तर याे सङ्कटका बेला म घर फर्किन सकिनँ । आफ्नाे प्राणभन्दा प्याराे बुवाकाे शव समेत मेराे अनुपस्थितीमै सदगद गर्नुपर्याे ।

म अहिले यतै नुन बारेर बुवाकाे किरिया बसेकाे छु । रुँदारुँदै कहिलेकाहीँ साेच्छु बुवाकाे शरीरमात्रै बितेर गएकाे हाे सबै सम्झनाहरु त हामीसँगै छन् । जति जे भनेर बुझाउन खाेजेपनि याे मनले मान्दैमान्दैन । आज पनि म बुवालाई सम्झिएरै याे डायरी लेखिरेहेकाे छु ।

आई मिस यु ड्याड ।

हजुरले माथिबाट हामीलाई हेरिरहनु भएको त होला नि है ड्याड ?

I love you Dad.❤️❤️❤️😂😂❤️❤️❤️