जीवनका रङहरु

म ललितपुरको खुमलटारकाे एउटा सानो कोठामा बसिरहेको छु। केही दिनदेखि लगातार मौसममा बदली देखिरहेको छ । घरी पानी पर्छ, घरी घाम लाग्छ। अहिले घामपानी छ। यो घामपानी र लकडाउनलाई तुलना गर्छु उस्तै उस्तै लाग्छ।  सानो कोठा भित्र थुन्निरहँदा घर परिवार साथीसंगीको याद पनि निकै आउँदाे रहेछ।

मेरो घर प्रदेश नं ५ संघियताले जन्माएको कान्छो जिल्ला रुकुम (पूर्व )।एकाबिहानै घरबाट आमाको फोन आउँछ। आमा चामल दाल तरकारीकाे हाल साेध्नुहुन्छ। खर्च पानी पठाउन नमिलेर गाह्राे भएकाे छ कि भनेर चिन्ता गर्नुहुन्छ। उहाँका प्रश्न र चिन्ता प्राय एकै हुन्छन्। हाे, आमा साह्रै चिन्ता गर्नु हुन्छ।’ बाबु कोठादेखि बाहिर नजानु, सहरमा झन कोरोनाको धेरै त्रास हुन्छ रे। आफ्नो ख्याल गर्नु, समयमै खाना खानु।’ यस्तै गन्थनमा आमा छोराको कुरा सकिन्छ। एकान्तबास सुरु भए यताका दिन यसरी नै सुरु हुने गरेका छन्।  

सानो कोठाभित्रको एकान्तबासबाट आमा बाबाको न्यानोमाया, घरपरिवार, साथीभाइ अनि बसन्त ऋतुसंगै मस्कुराइ रहेका डाँडाकाँडा। यतिबेला जन्मभूमी विछट्टै सम्झिरहेको छु । यो साँघुरो कोठामा एकान्तवासका ४० दिन नि बर्षाै लाग्न थाल्यो । यो अत्यास लाग्दो उकुसमुकुस एकान्तबासबाट स्वतन्त्र हुने दिन कहिले आउँछ भनेर औँला भाच्दै दिन गन्दै गरेको नि ४० दिन नै पुगिसक्यो।

जीवनका रङ्गिन रङहरु नि खुइलिएर मधुरा मधुरा लाग्न थालिसके। दाह्री झुस्स आएको छ, कपाल पनि लामो, लामो भएर कान ढाकिसक्यो। झलक्क ऐना हेर्छु आफैलाई ठम्याउन एकछिन मुस्किल पर्छ। अनि झ्यालबाट बाहिर हेर्दै रिमझिम परिरहेको झरि र अनिश्चित एकान्तबासलाई तुलना गर्छु । फेरि पनि केही भिन्नता देख्दिन।  

तर सानो कोठाको चार पर्खाल भित्र उकुसमुकुस भएर बस्दा पनि यो मनलाई भने न त कुनै रोगले छेक्न सक्यो न त कुनै लकडाउनले। मन उडेर एकान्तबासमै रहेकी ‘उनी’ भएको ठाउँ जान्छ अनि पिरतीका बात मार्छ र फर्कन्छ। अब छिट्टै काेरोनाको समाप्ति हुनेछ सबै मन जस्तै स्वतन्त्र हुनेछौ । अनि खुइलिएका जीवनका रङहरुमा फेरि रङ भरौला ।