तारा झैँ छरपष्ट सपना

भोका पेट!!अक्सर यी रातहरुमा म एक्लै हुनेगर्छु! कथा सुनिदिने, सुनाउने मान्छे नि छैन। जसोतसो दिन त यतिकै बित्छ, तर रात? रात एकदम कष्टकर, सुतौँ निद्रा लाग्दैन, नसुतौँ अनेकौं प्रश्नले सताउँछ। यी रातमा मुख भन्दा बढी आँखा र मन बोल्ने रहेछन्।पीडाको सागरबाट बगेर पनि यही सिरानीमा सकिन्छ। सुने पनि नसुने पनि यहीँ चार भित्ता हुन्, कान हुन्छ भन्थे सुन्छन् होला, तर मुख भएको भए कुरा गर्न हुन्थ्यो!  अब मेरा आँखाले मात्र चार भित्ता देख्छ, भित्तामा झुण्डिएका तस्बिर यस्तै यस्तै।

हजारौं सपना देखेका मेरा आँखाले अब सपना देख्न छोडेका छन्। अनगिन्ती रहर सँगलेको मेरो मनले अब रहर हराइसक्यो!चारैतिर घरै-घर अनि त्यही मध्यको एउटा घरको एउटा बन्द कोठामा थुनिएको छु। हो थुनिएको हो! आफ्नै रहरले हैन कुनै अदृश्य तत्वको कहरले। मेरा रहर कैद छन्, छुट्ने अत्तोपत्तो नि छैन।

पहिला घर बस्न भनेपछि खुसी हुने म अब त दिक्क लाग्न लागेको छ। मोबाइल नि कति थिच्नु वाक्क लागेको छ। बोल्ने की के बोल्ने को सँग बोल्ने शब्द सकिसकेको छ। केही नयाँ भएको भए पो कुरा गर्नु। केही छैन, अनि कहाँबाट आउँछन् गफ पनि। कुरा सुन्न नि मन लाग्दैन सुनाउन नि! समाचार नि के छ र त्यस्तो नयाँ, सधैँ त्यही हो एउटै आज त्यति जना मरे, यति बढे, यति निको भए। हैन यो कस्तो बाध्यता हो, खाली बाटो छ हिँड्न मिल्दैन, स्वच्छ वातावरण छ घुम्न मिल्दैन। मेरा खुट्टा अब कुँजिन लगे होलान्। मेरो मोबाइल नि रिसले चुर भयो हाेला, मेरो खाट पनि थाक्यो होला। त्यो पिंजडामा रहेको पंक्षी जस्तै छु। अब म आजाद हुन चाहन्छु।

थाहा छैन आज यो कस्तो दिन आयो, मान्छेहरू नै घरमा थुनिएर बस्नु पर्यो। तारा जस्तै छरपस्ट भए मेरा सपना अनि रहर। ज्याला मजदुरी गरेर खानेले खाना पाएको छैन, भविष्य बनाउन तयारी गरेकोले अन्धकार सिवाय केही देख्दैन, सुनौलो भविष्य देखेको विद्यार्थीले उचित शिक्षा पाउन सकेको छैन। सारा संसारले भयावह स्थितिको सामना गरिरहेको छ।

सुनेको थिए पृथ्वी गोलो छ, पालो सबैको आउँछ। हो यस्तै भयो, यो देखेर ती पिंजडामा रहेका पंक्षी, ती चिडियाखानामा कैद भएका जनावर कति खुसी होलान्! त्यो प्रकृति कति खुशी होला! लाग्दैछ यो देखेर वर्षमा एक महिना लकडाउन हुनुपर्ने रहेछ। प्रकृतिलाई कुरुप त हामीले नै बनाएको रहेछौ। तर यो सबै सबैलाई ठीक पनि नहुने रहेछ। दुई हात जोडेर दुई छाक टार्न नसक्ने मजदुर अहिले के गर्दैछ होला? भन्थे गरिबले सुख पाउँदैन, पाउन लाग्यो भने नि मृत्यु आउँछ, त्यस्तै लाग्छ।

आखिर जे गरेपनि पर्ने पिर त गरिबलाई नै रहेछ। अब के हुन्छ कसैले केही सोचेको छ होला त? भोको पेटले भोक मात्र देख्छ, अझै यस्तै भयो भने, भोकले मरेका भोका पेटको विद्रोहको बारेमा कसैले सोचेको छ होला त? जे जस्तो भएपनि संसारले चाँडै यो भयावह स्थिति बाट मुक्त होस्! फेरि एकछिन भए नि खुशीको सास फेरुन्! सबैले ज्ञान पाउन्, सिकुन्!!!