मनकाे सन्नाटा

म अहिले दिपायल, डोटीबाट करिब ८३२ कि.मि. टाढा रहेको गोठाटार, काठमाडाैंमा बस्दै आइरहेको छु । गाउँ छोड्दा अरुले झैँ मनमा अनगिन्ति सपनाहरु साँचेको थिए सके लोक सेवामा नाम, नसके राम्रो निजि कम्पनीमा काम, परिवार प्रतिको मेरो जिम्मेवारी बढ्दै गएको जो थियो। तर अहिले आएर मेरो मात्रै के भनौँ पूरै संसारको प्रगति, उन्नति, आशाको घडी एकएक टक्क अडिएको छ । जसरि सुँनेथे, काठमाण्डौँको घण्टाघरको घडी रोकिएको छ।कसैले कल्पना सम्म गरेको थिएन होला कि, यस्ता पनि दिन आउँछन, जहाँ महिनौँ घर भित्र बस्नु पर्ला, सम्पत्ति हुँदा पनि अभावै अभावमा दिन काट्नुपर्ला, उपचार सजिलै सम्भव हुँदा पनि मर्नुपर्ला, आफ्नैले लाश छुन सम्मन डराउँलान, आदि इत्यादी कुरा ।

सरकारले कोभिड – १९ का कारण गत चैत्र ११ बाट देशैभरी लकडाउन गर्याे। मनमा खुसी छायो, संक्रमणमा कमि आउँछ भनेर। फेरि एक दुई जनामा कोराना भाइरसको संक्रमण देखिएसँगै पुनः लकडाउनको अवधि थपियो।मेराे मनमा केही पिर पनि थपिए। केही आशा पनि थपिए। अब त यो भाइरसको संक्रमण कम होला कि भन्याे तर त्यसाे कहाँ हुनु र! यसरी लकडाउन थपिदैँ जाँदा अचेल मनले मनलाई घरी घरी एकै प्रश्न गरिरहन्छ, आँखिर कहिले, कहिलेसम्म यो लकडाउन ? जाँच थियो, जाँच छुट्यो, सानो काम गर्थे त्यो पनि बन्द छ। थाहा छैन कम्पनीले तलब पनि दिन्छ दिदैँन। कमाएर घरमा दिनु पर्ने बेला आफैँ घरपरिवारमा आश्रित छु । 

हरेक दिन साँझ डेरा घरको छतमा जान्छु, म गोठाटार आए देखि कहिल्यै सुनसान नदेखेको एयरपोर्ट अनि आकाश सुनसान देख्छु। अनि यसो सोच्छु  आखिर कहिलेसम्म यो सन्नाटा मनमा छाइराख्ने हो? कहिलेसम्म नेपाल यातायातको हर्न सुन्न नपाइने हो? कहिलेसम्म चाड पर्व स–परिवार सँगै मनाउन नपाउने हो? कहिलेसम्म हामी सामान्य जीवनमा फर्किने हाे? यी प्रश्नहरुको उत्तर सबैले केवल अनुमान मात्र लगाउन सकेका छन्।यस महामारीको अन्त्य कहिले हुन्छ कसैलाई थाहा छैन। यो रोगका कारण नेपालसँगै विश्वमा आर्थिक मन्दि छाउने निश्चित छ। करोडौँ वेरोजगार हुने निश्चित छ। र यसको प्रत्यक्ष चापमा युवाहरु पर्ने पनि निश्चित छ। यी कुराहरु सम्झिदा मन झनै विरक्त भएर आउँछ कारण त्यो करोडौँ वेरोजगार युवामा म पनि पर्ने हो । जो सुन्दर सपना बोकेर सुन्दर गाउँ छोडि आएको थियो। 

यति हुँदा हुदैँ पनि यो लकडाउनले गर्दा थप अध्ययन गर्ने समय जुटेको छ। जुन मैले लिएको लक्ष्य प्राप्त गर्न थप सहज हुने पूर्ण विश्वास लिएको छु। तर साँझपख समाचार सुन्छु मनमा कता कता पिर पर्न सुरु हुन्छ । आशा गरौँ यो महामारीको अन्त्य चाँडै हुनेछ ।