अस्पतालको ड्युटी

टिरिङ टिरिङ…. बिहानै मोबाइलको अर्लाम बज्छ ।

उठेर घडी हेर्दा ठ्याक्कै ०६:३० बजेको छ । हतार हतार बाथरुम छिरेर फ्रेस हुन्छु । किनकी ०७:०० बजे ड्युटी भ्याउनु छ । २ वटा टिफिन बक्स (खाना र तरकारी ) झोलामा हाल्छु केही फलफूल पनि । साथीहरू कपडा लगाएर तयार भैइसकेका हुन्छन् । म पनि हतार गर्दै जुत्ता टल्काएर कोठा बाहिर निस्कन्छु । सेक्युरिटी डिपोर्टमेन्ट टक्क हुनुपर्छ । त्यसैले सधैं सफा अनि चिटिक्क पर्नुपर्छ । 

हामी अपार्टमेन्टको तेस्रोतलामा बस्छौं । हिजोआज लिफ्टबाट उक्लन र झर्न खुब डर लाग्छ ।त्यसैले सिंढीबाटै उक्लन्छु, झर्छु । कोरोना संक्रमित भएकाले पो छोएका छन् कि भनेर? मनमा अनेकौं कुरा खेलाउँदै रोड पार गर्छु । कोठाबाट हिडेको २ मिनेटमै हस्पिटल आइपुगिन्छ । झोला सेक्युरिटी कोठामा राखेर मलाई पर्खेर रिसेप्सनमा बसिरहेको फिलिपिनो साथीसँग ड्युटी टेक ओभर गर्छु ।

 हिजोआज कोरोना संक्रमित बिरामी संख्या बढी नै आइरहेका छन् ।

मुदिर ( अस्पताल प्रमुख ) को आँखा छलेर मोबाइल हेर्छु । फेसबुक, युट्युब अनि म्यासेन्जरमा आएका म्यासेज हेर्छु सबै कोरोनाकै कुराले भरिएका हुन्छन् । मन झन आत्तिन्छ। हतार हतार ग्लोब्स र मास्क लगाएर बस्छु । गेट, ढोका खोलेपछि बाथरुम गएर मिचिमिची हात धुन्छु । हातमा मात्र त कुरै छैन आफू बस्ने कुर्सीमासम्म स्यानिटाईजर लगाएर घरिघरि टिसु पेपरले सफा गर्छु । घर सम्झन्छु अनि करेसाबरी सम्झन्छु । डालोभरी घिउबोडी, रायोको साग, फर्सीको मुन्टा गाँजर ,मुला मक्कैको भात र ढिँडो । आहा ! त्यस्तो अर्गानिक खाना छोडेर सुख खोज्ने वहानामा महिनौसम्म फ्रिजमा राखेको विषादी तरकारी खाएर म हाँस्न खोजिरहेको कस्तो मूर्ख ! मेरो बाजेले आधा बैँसमा वरपिपल रोप्दा लगाएको गाह्रो मेरो यो मस्त जवानीले हल्लाउनसम्म आँट गर्दैन । त्यो ढुंगाहरु उसैगरि उठाउन र मिलाउन अहिले म जस्ता चार जवान चाहिन्छ । बुढाहरु कसरी बलिया र स्वस्थ रहे ? यसो सम्झन्छु – पक्कै पनि अर्गानिक खाना खाएर नै हो । 

घरीघरी अरबी भाषामा बोलिरहेको हुन्छु । ‘सु मुस्किल इन्ता? फि हरारा? फि काहा? फि नफस मुस्किला?’ अर्थात तपाईंलाई के समस्या छ ? ज्वरो छ ? खोकी? श्वास प्रश्वासमा केही समस्या छ ? आदि । त्यसपछि हातमा स्यानिटाइजर लगाउन भन्छु । अनि ज्वरो नाप्छु र डाक्टर, नर्सलाई रिपोर्ट गर्दै जिम्मा लगाउँछु। दिन यसैगरी बितिरहेको थियो । हिजोआज त यी सबै बन्द भयो किनकी हामीले काम गर्ने हस्पिटल ‘स्पेसल कोरोना भाइरस’ संक्रमित बिरामी राख्ने आईसोलेन बनेको छ।

पूरै अस्पताल नै लकडाउन छ । सुपरभाइजरको रूपमा काम गर्ने चितवनको एक जना दाइ हुनुहुन्छ जीतेन्द्र गुरुङ । अल्फावेट नाम चार्ली । रेडियो (Walkie Talkie) मा  म्यासेज आउँछ – “अल स्टेसन, अल स्टेसन, दिस ईज चार्ली स्पिकिङ । अटेन्सन – कोभिड 19 पोजेटिभ प्यासेन्ट अन दि वे , बि अलर्ट ” । अनि हामी सबै स्टाफलाई जानकारी दिँदै बिरामी लाने बाटो क्लियर गरेर बस्छौं । रेडियोमा अपडेट जारी रहन्छ । गेट देखि वार्डसम्म बिरामी पुर्याउनु मुख्य भूमिका हाम्रो नै हुन्छ । बिरामी वार्डसम्म लगिसकेपछि लगेको बाटो सफा नगरिन्जेल कसैलाई पनि आवतजावत अनुमति हुँदैन । जब हामीले ‘पाथ इज क्लियर’ भन्छौ अनि मात्र आवतजावत हुन्छ। 

हरेक देशका हरेक थरीका मान्छे आउँछन् । कसलाई के भन्ने, कहाँ पठाउने सबै हाम्रो काम हुन्छ । सामान ल्याउने लाने सबै चेकिङ हामीले नै गर्नुपर्छ । हिजोआज त हरेक दिन पोजेटिभ बिरामी ३/४ जना आइरहन्छन् । वार्ड नै भरिसकेको छ । घर परिवारले लौ अब छोडेर आइज भो अब पैसाको मुख नहेर भन्छन् । शुभचिन्तक आफन्त साथिभाईहरुले पनि फेसबुक मार्फत साबधान रहेरने र घर फर्किने सल्लाह दिन्छन् । यसैगरी दिनहरु बितिरहेको छ । फरक अनुभव पनि । यस्तै गर्दै ५ हप्ता बितिसक्यो ।

राम्राे चैं के छ भने यतिधेरै कोरोना पोजेटिभ बिरामीहरु रिसिभ गरिरहँदा हस्पिटलका कसैलाई पनि केही भएको छैन। त्यसैले आत्मबल बढेकाे छ। सजगता अपनायो भने त कसैलाई केही नहुने रहेछ भनेर साथीहरू र घर परिवारलाई पनि भन्ने गरेकाे छु। उनीहरु पनि अलि ढुक्क हुन्छन्। अहिले त निक्कै जना पूर्णरुपमा निको भएर घर पनि फर्किसकेका छन । यस्तोबेला चै एकदम खुशी लाग्ने रहेछ। 

हस्पिटलमा काम गर्दाका यी अनुभवले मलाई के लाग्छ भने एक्लैले पनि सजगता अपनाएर हुँदैन । यो सबैले गरे मात्र सम्भव छ। हामी समूहमा काम गर्ने भएकाले बेला बेलामा कसरी सुरक्षित रहने भनेर छलफल गर्छौ । त्यसैको कारण आजसम्म सुरक्षित छौ जस्तो लाग्छ । अर्को कुरा अस्पताल पनि सफा रहनुपर्छ ।

वैदेशिक रोजगारको सिलसिलामा दुबई आईयो । लगभग ७ बर्ष बितिसकेछ अस्पतालमै काम गरेको । कहिलेकाहीँ आफ्नो देशको अस्पताल सम्झन्छु र एक्कासी नमज्जा लाग्छ। कारण सरसफाइ नै हो । नेपाल र यहाँको अस्पतालको म्यानेजमेन्ट दाँज्ने हो भने आकाश पतालको फरक हुन्छ । जे होस् सबैले सजगता अपनाए कोरोना भाइरस पनि सामान्य रहेछ भन्ने लागेको छ र ढुक्क छु ।

इनयाँ बर्ष आइसक्याे । हेर्ने कथाको दर्शक तथा पाठकहरु सबैलाई नयाँ बर्षको अनेकौं शुभकामना !