सिरियस्ली!

स्नातक तेस्रो वर्षको फाइनल परीक्षा नजिकदै थियाे। कोर्स सकिएको थिएन। त्यसैले हामीले एक्सट्रा क्लासको व्यवस्था गर्नको लागि डिपार्टमेन्ट प्रमुखलाई पत्र पठाएका थियौं। सरले पनि केही दिनमा सबै प्रबन्ध मिलाउने कुरा बताउनु भएको थियो। हामी परीक्षा कै तयारीमा थियौं। 

यसैबीच कोभिड-१९ अर्थात कोरोना भाइरस सुरू भो चाइनामा। म जान्ने भएदेखि कुनै पनि यस्ता भाइसहरुको हल्ला सुनिएको थिएन् नेपालमा। त्यसैले हामीले यसलाई मजाक कै रुपमा लियाैं। तर समय बित्दै गयो, भाइरस लाग्ने मात्र होइन । लागेर मर्नेहरूको समाचार बाहिरिएसँगै अन्य देशमा पनि फैलिएर यसले पारेको प्रभावका समाचारहरू पनि आउन थाले। छिमेकी राष्ट्र भारतमै पनि संक्रमितको संख्या ह्वात्तै बढ्यो। हिजो-अस्ति सम्म मजाक गर्दै हाँसोको विषयवस्तु बनाएको कोरोनालाई मेरा साथीहरू पनि सिरियस्ली लिन थाले, म स्वयं पनि।

 हामी यति सम्म सिरियस्ली लिन थालेछौं कि, हाम्रो मनमा अनेकौ डर पैदा हुन थाल्यो। यसै त कोरोनाको डर, अझ सरकारले गरेको “लकडाउन”को कुराले झनै डर पैदा गर्यो। सरकारको निर्णय मनासिब थियो । तर हामी बाहिरबाट आएर काठमाडौँमा बस्नेहरूको लागि खान बस्न समस्या हुने ठानेर म प्यूठान फर्किएँ।         

लामो समयदेखि अध्ययन र अन्य कामको बहानामा घरभन्दा बाहिर नै बितेका थिए दिनहरू। चाडपर्वको बेला घर आएपनि फर्कन उस्तै हतार हुने। धन्न इन्टरनेट छ, नत्र त गाउँमा भएका नयाँ गतिविधिसँग बेखबर हुनुपर्थ्यो।          

अहिले गाउँघरमा गहुँ भित्र्याउने, मकै छर्ने काम छ। म पनि यिनै काममा परिवारलाई सघाउँछु। यो परिस्थितिले हामीलाई एउटा सुनौलो मौका पनि दिएको छ। आफ्नो समय सिर्जनात्मक काममा खर्चने र आफूलाई सिर्जनशील बनाउने। म पनि यसलाई सकारात्मक तरिकाले उपयोग गर्दैछु।

मैले यहीँ समयमा थुप्रै कविता, गजल र मुक्तक पनि रचना गरें। यसको बारेमा थप अध्ययन गर्ने मौका मिलेको छ। त्यसैले अझै सरल भएको छ। बेला-बेला अनलाइन प्रतियोगिता पनि हुन्छ। जसमा सक्दो सहभागी हुन्छु। थुप्रै साहित्यिक संस्था तथा मिडियाले लाइभ प्रोग्राम चलाउँछन्।म सुनेर र हेरेर दिन बिताउँछु। यसबाहेक आफ्नो कोर्स बुकहरू पढ्ने त छदैछ। बाँकी समय चलचित्र हेरेर बित्छ।          

बिहानैदेखि कलेज, बाँकी समय कलेजकै जब, अनलाइन यस्तै कुरामा प्रायः व्यस्त हुने हुनाले आफन्त र साथीहरूसँग दुरी बढ्दै गएको थयो। कतिपय त ‘तिमीले भुल्यौ’ भनेर रिसाउनु पनि हुन्थ्याे। तर अहिले लकडाउनले सबैसँग बोल्ने मौका दिएको छ। आफन्त र साथीहरुसँग कुराकानी गरेर सम्बन्ध सुमधुर बनाउन पाइएको छ।              

वास्तवमा कोरोनाले हामीलाई एउटा राम्रो लेसन पनि दिएको छ। प्रकोपले कुनै पनि आधारमा कसैलाई पनि विभेद गर्दैन; जात,धर्म,वर्ण,धन वा बल। त्यसैले सक्षम भनिनेले असक्षमलाई हेप्ने-चेप्ने होइन। सबैमा सम भावको विकास हुने संकेत पनि हाे याे।

यसैबिच मास्क, चामल, नून, तेल लुकाउने जनप्रतिनिधि र राजनीतिक पार्टीको कर्तुतका समाचारहरूले फेरि मानिसको तुच्छताको सिमा छर्लङ्ग पार्छ। यस्तो महामारीको बेलामा पनि मित्र राष्ट्र भनिने भारतले नेपाली भूमीमा गरेको सडक निर्माण र चाइनाले ट्विटर मार्फत सार्वजनिक गरेको सगरमाथा सम्बन्धि समाचारले अझै मन दुखाउँछ। आफ्नो भूमी र हाम्रा गौरवका विषयहरूमा बिदेशीले हस्तक्षेप गरिरहँदा, सरकार आन्तरिक भागबन्डामै ब्यस्त छ। कसले हेर्छ सिमाना, सगरमाथा र लिपुलेक!!               

आज लकडाउको पचासौं दिन, संक्रमितको संख्या २१९ पुगेको छ भने निको हुनेको संख्या ३५ पुगेको छ। अहिलेसम्म कोरोनाको कारणले देशमा कसैको मृत्यु नभए पनि, रोजगारी तथा अध्ययनको सिलसिलामा विश्वका विभिन्न देशमा रहेका नेपालीको मृत्युको खबरले स्तब्ध तुल्याउँछ।