हेर्ने कथा हेर्दै जाँदा आँखा टिलपिल बग्ने आँशुले बताउँछ कि दु:ख र सङ्घर्षकाे असली मतलब। दिन बित्दै जाँदा र रात छिप्पिदै जाँदा अनेकौं सिकायत रहन्छ जिन्दगीसँग र जिन्दगी दिनेवालासँग। हरेक ब्यक्ति आफ्नै सेराेफेराेमा अल्झिरहेकाे हुन्छ।कसैलाई म:म, चाउमिन खान नपाएर टेनसन छ त कसैलाई दुई छाक खाना खान नपाएर। समस्य आफ्नै ठूलाे लाग्छ।
लकडाउन डायरी लेख्न गइरहँदा आफ्नाेबारे लेखाैं त के लेखाैं जस्ताे भइरहेकाे छ। मेरा दिनहरू त अस्तव्यस्त यस्तै चलिरहेकाे छ। घरमा छु, ममी ड्याडीसँग छु र सुरक्षित पनि छु।
सानाेतिनाे पसल पनि छ हाम्राे ।बिहान बेलुका पसल खाेल्ने सरकारकाे नियम बमाेजिम मान्छेकाे दैनिक जीवनकाे उपभाेग्य चिजबिजकाे जरुरत पूरा गर्न हामीले नि बिहान बेलुका खाेल्ने गरेका छाैं।तर ममी ड्याडीले त मलाई पसलमा बस्न पनि दिनुहुन्न । मान्छेकाे आवतजावत हुन्छ त्यसैले।
म यहाँ आजकाल जबरजस्तीकाे आराममा मस्त छु । तर, दिन ढल्दै जाँदा र साेसल मिडिया नामक अनेक चिजहरूबाट देश वा बिदेशमा भइरहेका घटना क्रम पढ्छु, मन एकाएक भक्कानिएर आउँछ। बिदेश रहेका मेरा दाइ यदि यहाँ भइदिएको भयाे कति आनन्दसँग बस्ने थिए भन्ने महसुस हुन्छ।अ नि फेरि यही साल छुट्टी आएकाे मेराे दाइ यसपालि नपाठाएकाे भए हुने भन्ने एकाएक मनमा ख्याल आउँछ। मन खाली खाली हुन्छ। घरकाे सदस्य बिदेशमा भएका सबै परिवारका चिन्ता अहिले यही नै हाेला। हाम्राे परिवारकाे चिन्ता पनि यही नै छ।
एक्कासी समय चक्र यति नराम्ररी काेल्टिएकाे छ ।सबै मान्छेकाे बश, क्षमता र घमण्ड एकैसाथ लत्याइदियाे। दिनदिनै यति जनाकाे सङ्ख्यामा बढिरहेकाे छ भनेकाे सुन्दा घरका सबै सदस्यकाे मन बेस्सरी आत्तिन्छ। तर थाहा छ, मन सम्हाल्नु पर्छ। विदेशी भूमिमा एक्लै छ मेराे दाइ। उसकाे हाैसला र प्रेरणाकाे स्राेत हामी नबनिदिए अरू काे बनिदिने ! तर पनि हरेक दिन चिन्तामा बितिरहेछ। ममी त कहिलेकाहीँ खाना खाँदाखाँदै राेइदिनुहुन्छ र भन्नुहुन्छ दाइ, दिदी र भिनाजु सबैसँगै हुन पाए!!अखिर मुटुका टुक्रा ,धड्कन मेरा हुन् दाइ र दिदी।
हाम्राे याे सानाे परिवारमा एकअर्कालाई पूरा गर्छाै। खैर, टाढा रहे पनि हाम्राे परिवार त अहिले सुरक्षित नै छाै ।आजकाे दिन त बित्याे राम्ररी, भाेलि के हाेला! भन्ने चिन्ता त छदैँछ। प्रार्थना बाहेक अरु बिकल्प छैन र हामी त्यही नै गर्छाैं ।आखिर बिश्वास र आत्मबिश्वास पनि ठूलाे उपचार हाे।
यस्सै दिन बित्दै जाँदा म साेच्छु आखिर मानव जीवन नै के रहेछ र ! भर नै छैन आज बाँच्याे भाेलि के हाे थाहा छैन । तर,पनि घमण्ड किन यति भरपूर्ण भरिएको छ हामी मान्छेमा? सबै कुरा जानेका छन्, बुझेका छन् तर पनि घमण्ड भने भरपूर छ। घमण्ड एकदम नराम्रो हतियार बनेकाे थियाे मानिसकाे। Class, level छुट्याउन उस्तै माहिर थिए मानिस। पैसाकाे आडमा सबलाई लत्याउँछु भन्ने घमण्ड सायद याे काेराेना भाइरस,याे महामारी र लकडाउनले केही हदसम्म कम गरिदियाे कि?
जे हाेस् आशा छ कि लकडाउन समाप्तिसँग मान्छेमा positivity up भएकाे देख्न पाँउ । यस्तै यस्तै याद र ख्यालतमा मेराे लकडाउनका दिनहरू बितेका छन्। भाेलि राम्राे हुन्छ भन्ने आश पनि छ र आजकाे चिन्ता पनि छ। जे हाेस् समय न हाे, न राम्राे समयमा राेकियाे ! न नराम्राे समयमा राेकिन्छ। सिर्फ जरुरत छ त धैर्यताकाे। अनि पर्खाइ छ सुन्दर भाेलिकाे।
