उही तपाईंको काले!

प्रिय आमा,

खै आज के भयो, निन्द्रा लाग्या छैन। अहिले मध्य रातको १ बजिसकेको छ। करिब ६/ ७ वर्ष भएछ आमासँग बसेर सँगै चाडपर्व नमनाएको। हालको लकडाउन जस्तै बनेछ हाम्रो समय पनि। अझै पनि याद आउँछ त्यस दिन, ड्याडीलाई रु.१० मागेर लालमोहन ल्याएर तपाईंको मुख हेरेको थिएँ। हामी एक आपसमा आमा छोरा भन्दा साथीेको व्यवहार धेरै गर्थ्यौं ।

सायद मध्यम वर्गको परिवार भएर होला, तपाईं सधैं परिवारको खर्च पूरा गर्नकोलागि खटिरहनु पर्यो। सानैदेखि नजिक भए पनि टाढा भए जस्तो। अनि टाढा भएपछि माया झनै गाढा भए जस्तो। हाम्रो कुरा महिनामा ४/५ पटक त मजाले नै हुन्छ। तर यस लकडाउनले गर्दा ६ देखि १० बजेकाे जिन्दगीबाट हल्का छुट पएको छु । त्यसैले गर्दा होला तपाईंसँग नजिक भएर सधैँ जसो फोनमा बोल्न पाएको छु। तर हाम्रो पहिलो बिछोडको सम्झनाले मेरो मन चिस्याइदिन्छ ।

त्यस समयमा घरबाट त बिदाबारी भएर निस्कियौं। पछि एयरपोर्टमा एक अर्कालाई छाेडेर बिदा भयाैं। तपाईं त्याे गेटबाट भित्र छिरिरहँदा मेरो मनमा पनि छुट्टै त्रास बढेको थियो। विभिन्न प्रश्नले मनमा घोचिरहेको थियो। कसरी तपाईंको अनुपस्थितिमा सबै काम गर्ने भनेर विभिन्न प्रश्नहरु मनमा खेल्थे। र आफू पनि भिरबाट खसेको जस्तै महसुस भएको थियो। आज पनि त्यस्तै काँपिरहेछ मेरो मन।

हेर्दाहेर्दै आज यस लकडाउनको पनि ३१ दिन पुगिसकेछ। अनि हामीले बोल्न थालेको पनि ३१ दिननै पुगेछ। मुख बिगारेर , जिब्रो निकालेर र अन्य बिभिन्न रुपमा भिडियो च्याटमा बोल्दा–बोल्दै, यति धेरै समय सँगै बिताइरहेको थाहा नै पाइएन । भन्छन् आजको दिनमा आमाको मुख हेर्दा उपहार दिने, मिठो खुवाउने गर्नु पर्छ रे। मेरो नि मनै त हो, अरुको देखेपछि मन त लागिहाल्छ नि। तर के गर्नु ७ समुद्र पार भएको आमालाई यस्तो–त्यस्तो कसरी गर्ने?

प्यारी आमा, मेरो कुराले चित्त चाहिँ नदुखाउनु। सधैं झैं मेरो आँट बनेर साथ बस्नु। एक दिन हाम्रो पनि समय आउनेछ। त्यस दिन केवल हाम्रो हुनेछ । त्यसै दिनको प्रतिक्षामा बसिरहेछु। हुन त तपाईंको पनि त म नै त हो। छोराले मलाई केही दिएन भनेर चित्त नदुखाउनु। किनभने आजको यस दिनमा मात्र होइन आमा सधैं यस दिनझै माया र स्नेहले बेरिनेछौं हामी।

तपाईंको यादले सताएकोले यस पत्र लेख्दैछु। अन्त्यमा यस पत्र पढिरहँदा तपाईंको अनुहारमा खुसीको मुस्कान अपेक्षा गर्दछु।

उही तपाईंको काले,
अरुण