जिन्दगीको किताब

समय सधैं सफल भएर अघि बढ्ने गर्छ । कहिले घाम कहिले पानी हावा, हुरी त कहिले आँधीबेहरी सबै परिस्थितिलाई छिचोल्दै अघि बढ्छ र त हरेक अवस्थामा सफल हुन्छ । समयलाई नै चुनौती दिदै सफलताको यात्रामा भाग दौड गरिरहेको म । 

जन्म त मेरो सहजतामा नै भएको रहेछ तर जब आफूले आफूलाई बुझ्न थाले। त्यतिनै जिम्मेवारी पनि बढ्दै थियो। आज मसँग मेरो मात्र हैन परिवारको सपना पनि जोडिएको छ। त्यही सपना प्राप्तिको लागि सकरात्मक सोच उत्साहका साथ संघर्ष गरिरहेको थिए। म जन्मदा मेरो पहिचान थिएन। त्यसैले  मेरो जन्मको खबर धेरैले थाहा पाएनन्। तर यस्तो पहिचान बनाउने छु जुनबेला मेरो मृत्युको खबर दुनियाँले थाहा पाओस्। यही सपना लिएर संघर्ष गर्दै थिए। संघर्षको यात्रामा रमाइ नै रहेको थिए।

दिन प्रति दिन कोरोनाको दर्दनाक आतङ्क र त्रास बढिरहेको थियो। विकसित राष्ट्रहरूमा पनि ठूलो महामारीको रूप लिएको सुन्दा कता कता मनमा डर लागिरहेको थियो। यति सानो राष्ट्र नेपालमा आयो भने के  होला। हिजो सानोमा विकास उन्मुख देश भनेर निबन्ध लेखेको याद छ अझै पनि विकास उन्मुख नै छ। आफैलाई प्रश्न गर्थे के मेरो सपना पूरा नहुने हो र ???

फेरि सदा झैँ आफ्नै दैनिकीलाई मध्यनजर राख्दै कार्यतर्फ लागि रहे। कोरोना महामारी अत्यन्तै बढिरहेको थियो। कोराेनाको आतङ्क सामाजिक संजालमा छ्याप्छ्याप्ती देखिन्थ्यो।  अन्त त २०७६  चैत्रमा नेपालमा  पनि लकडाउन गरियो । मेरो सबै योजनाहरु असफलता तिर लम्किदै थिए।

तर कोरोनाले मनमा डर त्रास भएता पनि लकडाउनले मेरो जीवनमा सकरात्मक प्रभाव परेको छ। सबै भन्दा ठूलो कुरो त आज सम्म जिउन पाएको छु। मनमा हिम्मत र साहस छ कि म मेरो पुस्ताको पहिचानलाई चिनाउने सपना पूरा गर्न सक्छु। आज धेरैलाई लकडाउनको समय धेरै भएर दिन बिताउन गाह्रो भइरहेको होला तर मलाई कम भएको महसुस भइरहेछ । 

हामी प्रत्येक बिहान उठ्ने त गर्छौ। किन ? यही प्रश्न मैले यतिबेला आफैलाई पनि सोधेँ, म हरेक बिहान किन उठ्छु ??  सबैको मनमा निन्द्रा पूरा भएर उठ्छु, उज्यालो भएर उठ्छु, रात सकिएर उठ्छु, काम गर्नलाई उठ्छु जस्तो लागिरहेको होला! तर लकडाउनले मलाई पृथक तरिकाले सोच्ने अवसर दिलाएको छ। जब बुझे त्यो दिनबाट म हरेक दिन मेरो न्वारनमा दिएको नामलाई पहिचानमा परिणत गर्न उठ्ने गर्छु। लाखौ सपनालाई उजागर गर्ने अवसर दिनको लागि उठ्ने गर्छु। किनकि यदि हामी सफल हुन चाहन्छौ भने खुसी बाँड्न सक्नु पर्छ । मान्छे एउटै मात्र यस्तो विशिष्ट प्राणी हो जसले अरूको लागि बाँच्न सक्छ।

बाहिरको माहोल निकै शान्त देखिन्छ। तर पनि धेरैजना बहाना बनाएर बाहिर निस्केको देख्छु। अचम्म लाग्छ , विश्व हाम्रो स्वस्थ्यमा चिन्तित छ । अस्पतालमा खटिएका डाक्टर हाम्रो स्वास्थ्य प्रति चिन्तामा देखिन्छन् । चोकचोकमा खटिएका राष्ट्र सेवक हाम्रो चिन्तामा देखिन्छन् तर हामी आफ्नो लागि चिन्तित छैनौं। सबै आफूमा सचेत हौ राष्ट्र आफै सुरक्षित हुने छ।

दुनियाँले बनाएको धनी,गरीब र  मान,अपमानको कारण ले  धनी र सम्मान कमाउन बाध्य बनाएको छ । म पनि भविष्यको सुनिश्चितताको यात्रामा आज घरबाट अलि टाढा छु। बन्द कोठा भित्रबाट विश्वलाई नियालि रहेको छु। लकडाउनले गर्दा प्रत्येक दिन ३ घण्टा आफ्नो स्वास्थ्यको लागि छुटाउने मौका पाएको छु। ध्यान,योग र शारीरिक व्यायम गर्ने गर्छु ।

तर आज पनि म विश्वस्त छु कि म भविष्यमा केही गर्छु। हरेक समयमा मस्तिष्कलाई सकरात्मक सोच दिने गर्छु । गौतम बुद्ध ले बन्नुभएको छ (Your mind is everything what do you think you become.) 

यो लकडाउनले जिन्दगीको किताब पढ्ने अवसर दिएको छ। मैले पनि अध्ययन त १ कक्षा देखि ११/१२ कक्षा सम्म गरेँ। तर कुनै किताबबाट पनि भविष्य सुनिश्चित गर्ने ज्ञान पाउन सकिन। मात्र परीक्षामा कसरी राम्रो पूर्णाङ्क प्राप्त गर्ने भन्ने मात्र सिकेको थिएँ।

नेट इन्टरनेटको माध्यमबाट प्रत्येक दिन अनलाइन ट्रेनिङ दिने गर्छु।  दिनको २-३ वटा सम्म टिम व्यवस्थापन गरेर मिटिङ्ग गर्ने गर्छु। लकडाउन पछिको योजनाको तयारीमा छु। दिनको प्रत्येक सेकेण्ड राम्रोसँग प्रयोग भएको छ। दिन प्रति दिन नयाँ नयाँ कुरा सिकिरहेको छु। लकडाउनको समयमा पनि सफलताको लागि म अगाडि बढिरहेछु।

यदि भोलिको दिन खुसी जिउन चाहन्छौ भने आज नै समयको सही सदुपयोग गर्नु पर्छ। भविष्यको पछि नलागौँ। वर्तमानलाई सही रूपमा प्रयोग गरौं ।खुसी साथ बिताउ। पक्कै पनि भविष्य सुनौलो हुने छ ।