भित्ताको पनि कान हुन्छ

२५ गते सम्म, ३ गते सम्म, १५ गतेसम्म भन्दा भन्दै लगभग एक महिना बितेको पत्तै भएन।बिहानै उठेर कलेज जाने तयारीमा लाग्ने म आज ६ बजेको alarm राखेर ८ बजे उठ्ने भएकी छु। लकडाउन सुरु हुनु भन्दा अगाडि उब्जेको term paper को चिन्ताले आजभोलि मेरो पछि लाग्न छोडिदिएको छ। लाग्थ्यो त्यो पेपर सकाउन दुई तीन दिन बिदा भइदिए हुन्थ्यो नि ! तर महिनौको बिदाले मेरो इच्छा पूरा भएको छ।

सबैलाई थाहा नै होला बिद्यार्थी जीवन, एक दुई दिन कलेज जान नपरे नि हुन्थ्यो नि भन्ने न हो…. त्यही बिदा चाहिने रहर आज पूरा भएको छ।लाग्छ म एउटा गहिरो निन्द्रामा छु र अहिलेको अवस्था मैले देखेको एकमात्र सपना हो। तर यस्तो समय देखेर वाक्क दिक्क लागिसकेको छ। कहिले लकडाउन सकिएला र कहिले गाडी नपाइएला भनि कलेज जान हतारिनुपर्ने दिन आइपुग्ला भनेर कुरिरहेकी छु। भन्छन् नि जुन चिज हामीसँग धेरै हुन्छ, त्यसको महत्व थोरै हुन्छ, हँ….. त्यस्तै आभास भइरहेको छ अहिले।

बिहानै उठेर आफ्नो सबै काम सकाएर लगभग ९ बजे कलेज हिड्न तयार हुने मेरो जीवनमा आज कताबाट हो परिवर्तन आएको छ।यसो विचार गरे, सायद यो लकडाउनले ल्याएको परिवर्तन हो। हतार हतार मुख धोएर कलेज दगुर्ने मलाई आज आफ्नो अनुहारको सुन्दरता बढाउन कागतीको रस दल्ने फुर्सद भएको छ। त्यो देखेर हजुरबुबा ठट्टा गर्दै भन्नुहुन्छ, “यो अब लकडाउन सकाएर हिरोइन भएर निस्किन्छे”। त्यस्तो ठट्टा सुन्दा कोरोनामय भएको यो त्रसित जीवनमा क्षणभरको लागि हाँसोको बिउ उम्रन्छ। त्यही हाँसोसँगै रमाएर खाइएका मिठामिठा खानाहरुले मोटाइएलाकी भन्ने डरले exercise गर्न थालेकी छु।आफ्नो समय बिताउन हेरिएका फिल्मको हिरोइनहरुका हाइटबाट ईष्या लागेर आफूपनि YouTube को सहयोगबाट विभिन्न तरिकाहरु सिक्दै छु।कहिल्यै किताब पढ्न नरुचाउने म आज एकाबिहानै “साफु संञ्चारमा तपाईहरुलाई स्वागत छ, आज हामी अर्को पाठ लिएर तपाईहरु सामु प्रस्तुत भएका छौँ” भन्दै आफ्नो आवाजले स्वागत गरेर किताब पढेर सुनाउनुहुने मेरी फुपुलाई सहयोग गर्दै बुद्दिसागरको फिरफिरे किताबको अडियो साफुका सम्पूर्ण सदस्यहरुमा बाँधिरहेकी छु। भान्छा भन्ने बित्तिकै झनक्क रिस उठ्ने मलाई आज २ नबज्दै के पकाउने होला भन्ने चिन्ता लाग्न थाल्छ। साँच्चै के यो परिवर्तन ममा लकडाउनले नै ल्याएको हो त?

ती दिनहरु थिए जब तातो तातो चियाको स्वाद कस्तो हुन्छ भनेर बिर्सिसकेको थिए, तर आज त्यही तातो चियामा झिङ्गाले आत्महत्या नगरेसम्म मोबाइलमा झुन्डिरहने बानी बसेको छ। Facebook, YouTube, Instagram गर्दै गोलघर घुमेझै मेरो जीवन त्यस्तै सामाजिक सञ्जालहरुमा मात्र सिमित भइ घुमिरहेका छन्। हुन पनि हो, शब्द आफैमा जाल भएपछि को चाहिँ नफस्नु र? एकै छिन मोबाइलको चार्ज सकियो भने कहिले चार्ज होला र फेरि त्यही सामाजिक सञ्जालको जालमा अल्झिन पाइएला भनेर सोचि बस्छु।

आजपनि सधैँझै फेसबुक चलाउँदै थिए, दिमागमा एउटा कुराले हान्यो। त्यो थियो जाल र माछा। लाग्यो अहिले माछामा र हामीमा केही फरक छैन। मात्र यति फरक छ कि माछा आफूले नजानेर र नचाहेर माझीको जालमा फस्छन् भने हामी मानिस जानेरै सामाजिक सञ्जाल र लकडाउनको जालमा फसिरहेका छौँ। जहाँबाट निस्कनलाई प्वाल त अनेकौ छ तर अवस्था कतिपनि छैन। लकडाउन खुल्ला र साथीहरुसँग भक्तपुर दरवार स्क्वायर घुम्न जाउँला, साफुको अफिसमा पहिलेझै ठट्टा गरेर काम गरौँला र कलेजका उही दिक्कलाग्दो र रमाइलो दिन बिताउँला भन्ने मेरा इच्छा अझै पनि मेरो मनका कुनामा लुकेर बसेका छन्। तर आज कोरोनाले ती सारा चाहाना अधुरा भएका छन् र मेरा कोठाका चार भित्ताहरु मेरो साथीको रुपमा प्रस्तुत भएका छन।भन्छन् नि भित्ताको पनि कान हुन्छ, हो….त्यही भनाइ आज साँचो लागिरहेको छ।

लकडाउन अघिका दिनहरु त्यस्ता थिए जब बिहानै निस्केर राति घर फर्किन्थ्यो।त्यतिबेला लाग्थ्यो, म घरमा होइन कुनै होटेलमा बसिरहेकी छु।तर आज साच्चिकै नै घर, घर जस्तै लागिरहेको छ।घर बस्दा बस्दा पहिले सफा लागेको पर्दा पनि फोहोर लाग्न थालेको छ।त्यही फोहोर भएको पर्दा माथि गुनासो पोख्दै म घर बसेर गर्न सकिने कामहरु जस्तै चित्र कोर्ने, इन्टरनेटको सहि ढङ्गमा उपयोग गर्ने र online classes लिने जस्ता कार्यहरुमा पनि संलग्न भइरहेकी छु।अनि कहिलेकाहिँ विचार गर्छु कि यदि लकडाउन नभइदिएको भए सायद मानिसहरु आफ्नो जिवनमा त्यसरी नै व्यस्त रहन्थे होला र महिनौको बिदा र आरामको माग गर्दै आफ्नो कर्मलाई दोष दिदैँ हुन्थे होलान्।