‘म रामेश्वर महतो हुजुर’

अरु दिनझैँ आज पनि भारतीय च्यानलमा प्रसारण भइरहेको रामायणको स-परिवार आनन्द लिदैं थियौ। यत्तिकैमा एउटा अज्ञात नम्बरबाट मोबाइलको रिङ्ग बज्छ। फोन गर्ने व्यक्ति भोजपुरी लवजमा नेपाली बोल्न सुरु गर्छन्।

व्यक्ति – ‘हेलो, म रामेश्वर महतो हुजुर। हुजुर घरमा पैसा डाल्नु छ। बड दिक्कत छ हुजुर घरमा। बाल बच्चा भोकै छन हुजुर।’

उहाँको भनाइमा निक्कै भारीपना थियो।परिवारको जिम्मेवारीको भारले होला, उनको दर्द उनका शब्दमा प्रष्टै झल्किन्थ्यो।

म – ‘रामेश्वर जी, नमस्कार। हजुर अहिले यो कोरोनाको लकडाउनमा सबै पसल बन्द छन्। प्रहरीको गस्ती पनि बढेको छ, अहिले पैसा पठाउन गाह्रो पो पर्ला!’

रामेश्वरजी- ‘हुजुर जैसे भी कर दिनुस्। पैसा – कौडीको दिक्कत छ घरमा।’

म एकछिन सोच्न बाध्य भए। भारतको नयाँ दिल्लीमा सि.ए. अध्ययनरत कान्छो भाइ चाहिँ लकडाउनको चपेटामा परेर आउन भ्याएन। यस्ताे गाह्रो र अभावको समयमा केही दिन अगाडि मात्रै भाइलाई अलिक पैसा पठाएको कुरा सम्झिए। बैंक र मनी ट्रान्सफर हाम्रो आफ्नै घरमा भएर पो पठाउन भ्याए। तर, नभएको भए सायद मेरो भाइ पनि भोकभोकै बस्नु पर्ने हुन सक्थ्याे भन्ने सम्झेर मन कटक्क खायो। रामेश्वरजीको समस्या पनि त्यस्तै हाे कि झैँ लागेर मैले भने – ‘ठिकै छ हजुर, १०:३० मा पसल अगाडि बस्नु होला, म हजुरको काम गर्दिन्छु।’

छर-छिमेकका साथीहरुसँग बजारको अवस्था बुझेँ र ठ्याक्कै १०:१५ तिर पसल हिडे। एउटा अधबैंसे उमेरका व्यक्ति पसल अगाडि उभिएको देखे। उहाँको परिचय सोधें। रामेश्वरजी हुनुहुँदो रहेछ।

‘तपाईं मनी ट्रान्सफरवाला हुनुहुन्छ?’ 

‘हजुर’

हातमा गाठाे बाँधेर राखेको पैसा थमाउँदै ‘हजुर यी लिनुस पैसा, भेजाइदिनुस हुजुर।’

म मुस्कुराएर पैसा लिदैं ‘चिन्ता न लिनुस दाइ, तपाईंको काम अब भइहाल्छ।’

केही समयका लागि पसल खोले। पाउने-पठाउने फारम भरे अनि विद्युतीय प्रणालीबाट पैसा पठाइदिएँ। उहाँलाई मनी ट्रान्सफरको नम्बर दिएपछि, उहाँको अनुहार चम्क्याे। अनुहार प्रसन्नता देखियाे। उहाँको याे थामी नसक्नु खुसीमा मेरो अति नै सानो भूमिका माथि मलाई अति धेरै गर्व भयो। 

मनमा एउटा हालसालै साेध्न मिल्ने खाले प्रश्न उब्जियो। सोधि पनि हाले, ‘तपाईले घरतिर राहत पाउनु भएन?’

मलिन मुद्रामा – ‘हजुर हामी मिडल क्लासलाई कल्ले राहत दिन्थ्यो? न त हामी धनी नै पर्यौ न त गरिब नै। हामीलाई कसैले हेर्दैन हुजुर! गएर मागी हाल्न नि सरम लाग्छ।’

एकछिन पछि केही सम्झे झैँ गरेर उनले भने, ‘हुजुर अब म बुढीलाई फोन गरेर नम्बर दिन्छु, गाउँको मनी ट्रान्सफर एक घन्टाको लागि मात्रै खुल्ला छ रे!’

म पसल बन्द गर्न तर्फ लाग्छु। उता उहाँ आफ्नोे श्रीमतीसँग मोबाइलमा गफ्फिदै हुनुहुन्थ्याे- ‘ए बुढी, पैसा पठाइ दिएको छु है! तुरुन्त गएर लिइ हाल!’ मलाई धन्यवाद दिदैं, उहाँ आफ्नो गन्तव्य तर्फ लाग्नु भयो। 

मैले पहिलो पटक कुनै मान्छे यति धेरै प्रसन्न, यति धेरै खुसी भएको देखे। मैले त सकेसम्म रामेश्वरजीलाई थाेरै सहयाेग गरेर उनकाे मुहारमा खुसी ल्याउने प्रयास गरें। तर अनेकौं अनेक रामेश्वर महतोहरुलाई कल्ले खुसी बनाइदिने?