म पछि हट्दिन..

म पनि परिवारसंग अहिले घर भित्रै बसेको छु । बिहानदेखि बेलुका सम्मको समयलाई कसरी मिलाउने भनेर सुरुसुरुमा त अन्यौल नै रह्योे ।  एक दुई दिन पछि एउटा सामान्य खाका बन्यो । बिहानको समयमा करेसा बारीमा काम गर्ने । विहानको समयमा काम गर्दा घामले असर नगर्ने र काम सकेर नुहाएर माम खान पाइने । हाम्रो साथमा आठ कक्षाको जाँच सकेर खाली भएको छोरा पनि छ । हामी करेसा बारीमा काम गर्न जाँदा उसलाई पनि साथै लैजान्छाै ।उसलाई तरकारी रोप्न र गोडमेल गर्न सिकाउने उद्देश्य पनि हो । 

घरमा वस्दा साबुन पानिले हात धुने र सेनिटाइजरको प्रयोग गर्ने गरेको छु । दिउँसोको समयमा पहिले पढ्न नभ्याएको अमर न्यैपानेको ‘करोडौ कस्तुरी’ पुस्तक रोजेको छु । पढ्ने, लेख्ने र बेलुकाको समयमा खेल्ने । खेल्ने सामाग्री पहिले नै घरमा थियो चेस, लुडो, क्यारमवोर्ड । बेलुका घरको आँगनमा ब्याटमिन्टन पनि खेल्छाैं । यी सबै खेलमा म सहभागी हुन थालेको छु । खेलले उर्जा मिल्दो रैछ ।  समय कटाउने र परिवारसंग रमाइलो गर्ने वाहाना पनि हो । महिला भएर यो गर्नु हुदैन त्यो गर्नु हुदैन वा जान्दैन की भनेर म कहिल्यै पछाडि हट्दिन । मलाई जे पनि गर्न सक्छु जस्तो लाग्छ । चेस, क्यारम, लुडो र ब्याटमिन्टन सबैमा म अगाडि नै छु।

परिवारसंग रमाइलो गर्दागदै समय गएको पत्तो नहुने भयो । घरको काम बाँडफाँड गरेर गर्दा झनै राम्रो भएको छ । परिवारमा कामको बाँडेर गर्दा एउटालाई मात्र भार पदैन ।  सधै हतार र दौडधुपमा रहेको मेरो परिवारले लकडाउनलाई एक अर्कोसंग मन खोलेर रमाइलो गर्ने अवसरको रुपमा लिएका छाैं । असल नागरिक भएर आफू र आफ्ना परिवारलाई बचाउनु सवैको दायित्व हो । 

तर मेरो घर अगाडिको बाटोमा मानिसहरु बेलुका पाँच बजे पछि सडक भरि हिँडेको देख्छु । आफ्नो सुरक्षाको लागि मानिस संवेदनशील भए हुने भन्ने पनि लाग्छ ।