जीवन मूल्यवान त थियो नै! तर कति मूल्यवान हुँदोरहेछ भन्ने आधार र प्रमाण यो महामारीको संत्रासले पक्कै आकलन गर्न सकिन्छ। भोलिका दिनमा खै यो मास्क लाउने चलनले कतिसम्म निरन्तरता पाउँला! तर आज चाहिँ मास्क लगाउनुपर्ने बाध्यता छ। हातमा लगाउने सेनिटाइजरको बजारको मागले भने मास्क र सेनिटाइजरको व्यापारीहरुलाई गतिलै फाइदा भएको हाेला।
यो संकटमा गाउँ जाने मेसो थाँती राखेर काडमाडौंमै बसेको म। कुरा सोचेरै दिन कटाउने बाहेक कुनै उपाय छैन । बाहिर जाउँ कहाँ जाउँ।हर कुरा ठप्प छ। आजभोलि मेरो काम भनेको विहान एक फेर घर नजिकैको तरकारी पसलमा गएर एक छाक तरकारी ल्याउने र केही किचनको काममा आमालाई सकेकोे सहयोग गर्ने । यो बाहेक मेरो दैनिकीमा कुनै जिम्मेवारी छैन।
बिहानीको पारीलो घामसंगै दिन बिताउन बार्दलीमा बसिरहेको थिएँ। करेसामा करिव चार पाँचजनाको जमघट देखेँ। कोही वार्तालाप गरिहेका र केही चाहिँ सामाजिक दुरी कायम गर भन्दै सुझाव दिइरहेका थिए। उनीहरु वडा कार्यालयबाट विपन्न वर्गलाई सहयोग गर्नको लागि तथ्याङ्क संकलन गर्न आएका रहेछन्। बुझ्दै गएँ, कथा अलि फरक पो रहेछ। म बसेको घरको छिमेकी घरबेटी पनि विपन्न वर्गमा नै पर्दारहेछन् झैँ लाग्यो। किनकि सहयोग लिनको लागि उहाँको पनि डाटा संकलन भयो। यो वेला विपन्न वर्गको परिभाषा खोज्न मैले चासै दिइन। डाटा संकलनकर्ताले भन्दै थिए छुटेकाहरु भोलि वडा कार्यालयमा आउनु र त्यहीँ फारम भरेर बुझिलिनु।
राति यही कुरा सोच्दा सोच्दै निदाएँछु। भोलिपल्ट सधैँ झैँ सबेरै उठ्नु पर्ने बाध्याता थिएन। आजको लागि तरकारीकाे पनि व्यवस्था थियो। म ओछ्यानमै पल्टिरहेँ। खाना खाँदै गर्दा मैले हिजो वडाका प्रतिनिधिहरुले भनेका कुरा सम्झेँ। आमाले जाऊ बुझैर आऊ भन्नुभयो। म करिव बिहान ११ बजे तिर वडा कार्यालय गएँ। चर्को घाममा मानिसको हुल थियो। वडा कार्यालयको वरपर। के गरिब के धनी सबै जना सहयोग पाइन्छ कि भन्ने आशामा आएका थिए।आमाले हामीलाई अहिले नै त्यस्तो केही आवश्यकता छैन। कुरा बुझेर मात्र आए हुन्छ भन्नुभएको थियो। वडाका प्रतिनिधिहरुले भन्दै थिए, अहिले सहयोग फारम सकिएको छ। पछि उपलव्ध भएपछि खवर गर्छौं ।
छेउपट्टी बसेका एक जना दाइलाई देखेँ। ज्यामी काम गर्नुहुन्छ होला झै लाग्यो मलाई। “दुई हप्ता भइसक्यो साइटको काम नचलेको कसरी जीवन धान्ने, कसरी परिवार पाल्ने” भन्दै वडा प्रतिनिधिसंग विलौना गर्दै हुनुहुन्थ्यो। तर वडाका प्रतिनिधिहरुले कड्किँदै जवाफ दिए “तपाईंहरुलाई भनिसकेँ त, अहिले फारम सकिएको छ।अब आएपछि खबर गरौँला।” यही गन्थन मन्थन चल्दा चल्दै फारम नपाइने भएपछि सहयोगका आशमा गएकाहरु फर्किन थाले र म पनि आफ्नो कोठामा फर्केँ ।
फर्किदै गर्दा मनमा कुरा खेलिरह्यो । प्रश्नै प्रश्नको चाङ लाग्यो । साँच्चै विपन्न वर्गले राहत पाउँछन् त ? कि जो टाठा बाठा छन् उनीहरुले मात्र पाउने हो ? मेरो छिमेकी घरबेटी विपन्न वर्गमा पर्छन् कि, ती ज्याला मजदुरी गर्ने दाइ !
