अहिले विश्वव्यापी रूपमा आतंक फैलिरहेको कोभिड -19 नोबेल कोरोना भाइरस को कारणले स्वदेशी उत्पादनहरुले निरन्तर बजार पाइरहेका छैनन। कयौं कुहिएर नष्ट पनि भएका छन्। यसले कृषक अनि देशलाई धेरै नोक्सान भएको छ। बाँझो खेतबारी राखेर बोराका बोरा चामल, दाल, गहुँ आदि हामी आयात गर्ने गर्दैछौं। जुन नेपाली स्वाभिमान अनि कृषिकर्मको आदर्श विरुद्ध हो भन्दा फरक पर्दैन। हामीले लाज र अल्छी मानेर पनि हाे। हामी करोडौं नेपालीहरु कृषकको निर्भरमा थियौं/छौँ । यो बिपत्तिले आफैं आत्मनिर्भर हुनु पर्दछ भने कडा संदेश दिएको छ । र कैयौं नागरिकहरु आफ्नो बाँझाे खेत छोडेर विदेश पलायन भइरहेका बेला कति चाहीँ लाज र अल्छि पनालाई बिर्सिएर सक्रिय भइ कृषि कर्ममा खटीएकाे पनि देखिन्छ।
यो बिपत्तिले पनि मानबजिबनमा अती आबस्यक सिक्नुपर्ने महत्त्वपूर्ण शिक्षा दिएको छ । यो बिपत्तिको समयमा मेरो जिब्रोले इच्छा अनुसार थुप्रै स्वादहरु बिर्सिरहेको झैँ लागिरहेको छ। लाग्दछ कि जिब्रोले पनि नौलो अनुभूती गरिरहेको होला। तरकारी पसलहरुमा बेच्नको लागि राखिएका विभिन्न थरीका तरकारीहरु देखे पनि कोरोनाको जोखिमका कारण सजग भएर टाढिरहेको छु। मेरो घरकै अगाडि स्थानीय तरकारी उत्पादकहरु टाउकोमा तरकारी बोकेर बेच्न आउनु हुन्छ। त्यो समयमा अलि कम डर लाग्छ। त्यसैले उपयोग गर्छौ। तर उपभोग गर्नु अघि नुन/कागती र पानीको मिश्रणमा तरकारी धोइ, फेरि ३ पटक सम्म सफा चिसो पानीले धोएर मात्रै खानलाई योग्य मान्दछाैं। यसाे गर्दा ब्याक्टेरिया मर्दो रहेछ।
मलाई यस जटिल परिस्थितिले कृषि तर्फ उत्प्रेरित गरिरहेको अनुभूती भइरहेको छ। म चाडैं आफ्नो बाँझो खेतमा कृषि जन्य उत्पादन गरि, परिवारजन र ईष्टमित्र समेतलाई चाख्न पुग्ने गरि स्वच्छ उत्पादन सुरु गर्ने बारे साेच्दैछु। कयौँ कृषकसँग निर्भर भएका सम्पूर्णलाई यसरी पनि आत्मनिर्भर बन्न सकिन्छ है भनी सन्देश पनि जाओस् भन्ने सोच्दैछु। हेराैं के हुन्छ।
अहिलेको यो बिपत्तिको परिस्थितिलाई मध्यनजर गरि, सरकारले पनि तुरुन्त कृषि क्रान्ति अघि बढाओस् र बढी प्राथमिकता दिए भविस्यमा कुनै पनि बिपत्ति आए पनि भोकले मर्नु पर्दैन। पछि दुखी बन्नु नपरोस्। कृषिकर्ममा ध्यान दिने हो भने यसको परिणाम भविष्यका पुस्ताले सुख भोग्नेछन्।
