“हल्लो नानी सन्चै छौ?”
“नमस्ते आमा, ठिक छ अनि हजुर!”
“त्यहीँ त हो यो घुँडा दुख्ने समस्याले कहिल्यै नछोड्ने भयो,कोरोना हो कि के आछ अरे बाहिर फेर ननिस्क है। गाडी नि बन्द भयो अरे नत्र यही आए हुन्थ्याे”
म झसङ्ग बिउँझिए “ओहो! सपना पो रहेछ।’ आँखा भरि आँशु आयो। हजुरआमालाई सस्झिएर ! हन, यो कस्तो माया हो! आफू नै संसारमा नहुँदा पनि सपनामा आएर भएपनि सम्झाउन नछोड्ने !! एकछिनसम्म टोलाइरहे। अनि सोचेँ – आज आमा भइदिएको भए कस्तो हन्थ्याे होला! हामी पनि अरुजस्तै हतार हतार गरेर गाडीमा कोच्चिएर भए पनि गाउँ जान्थ्याैं होला! चार वर्ष बितिसकेछ आमाले छोडर जानुभएकाे पनि।
त्यसकाे एक वर्ष अगाडि त हाे बुवाले पनि हामी सबैलाई छाेडेर जानुभएकाे। समय पनि कति छिटो बित्दो रहेछ नि!
हिजो जस्ताे लाग्छ दशैंमा घर गएको बेलामा आमाको पछि पछि लागेर गाउँ डुलेकाे, बारीमा तरकारी टिपेको, दाउरा लिन गएको अनि चुलोको छेउमा आमासँगै बसेर आगो ताप्दै तातो तातो दुध पिएको। सबै सम्झना न भए अब। कहिले आउलान् र ती दिनहरु? आमाले भैसी दुहुन जाँदा पछिपछि लागेर जान्थेँ अनि अनि अलि परै बसेर हेर्थे। “नजिक नआऊ है फेरि भैसी चम्किन्छ” आमा भन्नुहुन्थ्याे। अनि म आमालाई जिस्काउँदै भन्थे,“भैसी त केटी नै हो के आमा,मलाई देखेर चम्किदैन।”
कति रमाइला थिए ती दिनहरु, कति प्यारा थिए ती पलहरु। अनि कति निश्चल थियाे त्यो मायाको आभाष।वास्तबमा हजरबुवा हजुरआमाको नाति नातिनी प्रति कति चोखो माया हुन्छ, त्यस माथि म त घरकी जेठी नातिनी, ममीले भन्नुभएको म जन्मदा बुवाले बार्दलीमा गएर पटका पड्काउन भएको थियो अरे। अनि मेरो छैटी पनि गर्दिनुभएकाे थिए अरे! त्यतिबेला छोरा जन्मदा मात्र छैटी गर्ने चलन रहेछ। सुरु देखि नै बुवाआमाको काखमा पुल्पुलिएर हुर्केकी भएर होला आज सम्म पनि कसैले ठूलो आवाजमा केही भन्यो भने सहन नसकेर आँखाबाट आँशु खसिहाल्छ।
पढाइको लागि गाउँ छोडर सहर झरेपनि हरेक दिन बुवाआमाको सम्झना आइराख्थ्यो। त्यतिबेला फोनको सुबिधा
त्यति थिएन। गाउँमा एउटा मात्र टेलिफोन हुन्थ्याे। सहरमा पनि पसलमा टेलिफोन हुन्थ्याे, मान्छेकाे हातहातमा मोबाइल हन्थेन। कहिलेकाहीँ घरबाट फोन गर्नुहुन्थ्याे। हामी स्कूलमा हन्थ्याैं। पढाइराखेको बेला बुवा लिन आउनुहुन्थ्याे। अनि हामी उफ्रिदैँ खुसी हुँदै जान्थ्याैं फोनमा कुरा गर्न।
नयाँ वर्षकाे क्यालेन्डर पाउने बित्तिक्कै दशैं कहिले पर्छ हेरिन्थ्याे, अनि दशैंमा गाउँ जाने सपना सजाउन थालिन्थ्याे। तीज सकिने बित्तिक्कै दिन गन्न सुरु हुन्थ्याे दशैंलागि। कस्ताे समय परिवर्तन भएछ। अहिले न दशैं आउने उत्साह छ न त गाउँ जाने नै।
जुन दिन आमाले हामीलाई छोडेर गएको थाहा पाएँ,मलाई त्यतिबेलाबाट नै भगवानमा विश्वास लाग्न छोड्यो। सुरुसुरुमा त निकै गाह्राे भयो, कति आँशु बग्यो, बाटोमा हिड्दा कति बुढाबुढी मान्छेहरु देख्न्ने बित्तिक्कै नरमाइलो लाग्याे। मेरो बुवा आमा भइदिएको भए कति मज्जा हन्थ्याे होला।
आमा बितेकाे एक वर्षसम्म प्राय जस्तो सपनामा देखिरहन्थेँ। एउटै सपना दोहोरिरहन्थ्याे। आमा बित्नुभयो भनेर रुदैँ घर जाँदा आमा चैँ जिउँदै भएको। तर त्यो त केवल सपना न हुन्थ्याे वास्तविकता फरक थियो। मनले अझै त्यो तितो सत्यलाई स्वीकार्न नसकेर होला सपना त्यस्ताे देखिने। आज चार वर्ष बितिसक्दा पनि एक दिन छैन जुन दिन आमाको याद न आएको होस्।साथीहरुले अहिले लकडाउनकाे बेलामा हजुरबुवा हजुरआमामासँग समय बिताएकाे अनि फेसबुक, टिकटकमा राखेकाे फोटो भिडियाे देख्दा कति सम्झना आउँछ। तर के गर्नु संसारको नियम यस्तै रहेछ। कसको कति महत्व हुन्छ भन्ने कुरा उसको अभावमा मात्र थाहा हुने रहेछ।
म सबलाई आफ्नो हजुरबुवा हजरआमा साथमा हुँदासम्म उहाँहरुलाई माया गरौ, खुसी राखौं , सेवा गरौं भन्न चाहन्छु।
अस्मिता न्याैपाने
काठमाडाैं