कर्फ्यु र कुबेतकाे फ्ल्याट

यहाँ कोठामै बसीरहँदा एक पटक सोचेको पनि हो इन्डियन वेब सिरिज जस्तै खालको यो फ्ल्याटको पनि कथा लेखौ ।फ्ल्याट भनेपछि तपाईंले सोच्नुहोला २ वटा कोठा, एउटा डाइनिङ्ग हल, चटक्क परेका सोफा आदि आदि ।

लकडाउन डायरी लेखेर पठाउनु भन्ने उहाँको त्यो आग्रहले मन त्यस्तै बनायो, जतिबेला कथा,कविता वा गजल नै भए पनि छापिन्छ कि भनेर क्याम्पसे जीवनमा पत्रिका कुर्दा हुने गर्थ्यो । र सधैं निरास हुनुपर्थ्यो । 

होइन ! यो चोटि गजवले लेख्छु, प्रकाशन होस् वा नहोस्, हेर्नेकथाको टिम चै प्रभावित होस्। मनले यही सोच्यो । त्यही भएर युटुबमा अर्को फिलिम सर्च नगरीकन कोल्टे फर्किएर सुते । मनमा अनेक कुराहरू खेल्न थाले । लकडाउनको बेला त्यस्ता के घटनाहरु भए मेरो जीवनमा जो म हेर्ने कथामा साझा गर्नसक्छु ? यही प्रश्नले बारम्बार कोल्टे फेरिरहनु पर्यो । 

खाट खत्र्याक खुत्रुक गर्यो ।  दुइतले खाट । म भन्दा माथि सुत्ने साथीको ड्युटी जाने बेला भएछ । पहिला पहिला यसरी ऊ उत्रिदा म जहिल्यै आत्तिन्थे । भूकम्पको बेला नेपालमै भएको हुनाले होला। यस्तो पनि भएको छ कि आफ्नै नाडी धड्किएको सुन्दा निद्रामै जुरुक्कै उठिएको पनि छ ।  अब त साँच्चै भुइँचालो नै गयो भने पनि साथी ओर्लिएको होला भनेर सुत्छु कि !

कुवेतको रिगाइ। मार्च १५ देखि काम बिनाको बसाइ । मार्चको त सेलरी आयो ।साथी क्यासियर थियो।कुवेत सरकारले ३ वटा घना बस्ती भएका ठाउँमा आजबाट २४ घन्टे कर्फ्यु लगाएपछि त्यहाँ भएका सेल्स कर्मचारी निस्कन नपाउने भए। त्यही भएर होला अस्ति म गए जस्तै आज साथी गएको छ। अनलाइन सामान प्याकिङ्ग गर्न वेयरहाउसमा । 

उ गएपछि नै हो भन्ने लाग्छ। सिन्धुली हुँदै पूर्व जाने बाटोमा छोरीलाइ बोकेर र कहिले हिडाउँदै एक जोडी दम्पति हिडिरहेका थिए । म उनीहरूको भिडियाे बनाउँदै थिए । मैले बिद्या चापागाइकै शैलीमा उनीहरूलाई सोधे “अनि सरकारले तपाईंहरु जस्तै मजदुरहरुको लागि भनेर राहत बाड्दै छ त? तपाईंहरु चै किन चटक्कै छाडेर हिड्नुभाको ?” उनीहरुको कुनै उत्तर आएन। अनुहारमा त्यही दिक्दारी र निरासापन मात्रै छचल्कियो । तर यता मेरो मोबाइल भ्या भ्या गर्यो । झल्याँस्स ब्युँझिए। घरबाट बुढीको फोन आको रहेछ । एकछिन त सचेत हुनलाई नै समय लाग्यो ।सपना कि बिपना । म नेपालमै हिड्दै छु कि कुवेतमा ओछ्यानमा छु भन्नेमा नै द्विबिधा भयाे। घडी हेरे बिहानको नौ बज्दै रैछ । झ्यालको पर्दा तानेको बाटैभरि गाडीको पार्किङ्ग । र मन कुटुक्क भो म कुवेत मै त छु ।

त्यो एउटा इन्स्टाको पोस्टले कति गहिरो प्रभाव पारेछ भने सपना पनि देख्न थालेछु । त्यही भएर त म हेर्नेकथा त्यति हेर्दिन । बिद्या चापागाईंले त्यस्ता वास्तविक कथा निकाल्छिन हेर्दा हेर्दै कतिखेर आखाबाट आँसु झर्छ थाहै हुन्न । कथामा नदेखिएको अर्को पात्रसँग यस्तो रिस आउँछ सायद अगाडि भए,थप्पड लाइदिन्थे,जस्तो बाउको कथा । 

यहाँ कोठामै बसिरहँदा एक पटक सोचेको पनि हो इन्डियन ‘वेब सिरिज’ जस्तै खालको यो फ्ल्याटको पनि कथा लेखौ । चाहे त्यो सम्भव होस् या नहोस् । सिर्जनात्मक रुपमा दिन बित्ने त थियो । तर कथा कसरी सुरु गर्ने भन्नेमै अड्केर त्यो थाँती राखे । र निरन्तर युटुब हेराइमै बित्न थाल्यो दिन । ड्युटीमा हुँदा पो सजिलो हुँदोरहेछ त । सबै आ आफ्नै समयमा निस्कदा रहेछन् । फ्ल्याट भनेपछि तपाईंले सोच्नुहोला २ वटा कोठा, एउटा डाइनिङ्ग हल, चटक्क परेका सोफा आदि आदि । यो सोचाइ परिवर्तन गर्नुस एउटा फ्ल्याटमा ७ वटा कोठा सम्झनुस् । र एउटा कोठामा ३ जनाको दरले गर्दा लगभग २१ जना । धन्न ३ वटा कोठामा एक एक जना छन । २ वटा ट्वाइलेट भए पनि के भो र खाली नभएपछि । आफू परियो कस्तो भने पानी नखाउ जीउ कट कट खाने, पानी खाउ ट्वाइलेट गएको गएकै गर्नुपर्ने ।

एउटा  फेमिली मलावीको छ । उसलाई खाना बनाउन धेरै समय लाग्छ । झन्डै तीन देखि चार घन्टा।  उसले खाना बनाउँदै गर्दा किचनमा पुगियो भने किचनको हालत हाम्रो असारमा धान रोप्न ठिक्क पारेको गर्हो जस्तै भएको हुन्छ । अर्को फिलिपिनोको परिवार छ ।उनीहरू सफा र चिटिक्क पारेर सामान राख्नमा एकदमै सिपालु । सायद यो उनीहरुको जीन मै छ किनकी पूरा कम्पनिमा फिलिपिनोहरु मात्रै छन् जसले भिजुवल मर्चन्टाइजरको काम गर्छन । तर यी दुइटा फेमलीको टसलले हाम्रो निद्रामा भने असर गरिरहन्छ ।  कार्टुन सिरियल टम एन्ड जेरी जस्ता छन उनीहरु ।

हेर्ने कथाको आग्रह लकडाउन डायरी थियो । लेख्दै जाँदा के भैरहेको छ थाहा छैन । मार्च १४ सम्म अरु कम्पनिले रिटेल स्टोर बन्द गर्दैछन् भन्ने सुन्दा र हाम्रो कम्पनिका म्यानेजरहरु प्रति आवेग थियो । यिनीहरुले हाम्रो पसिना मात्रै चुस्न जान्दछन भन्ने लाग्दथ्यो । किनभने कुवेत सरकारले १२ मार्च देखि नै  सार्वजनिक बिदा घोषणा गरेको थियो । अन्ततः सरकारले कडा चेतावनी दिएपछि कम्पनिले अर्को सूचना जारी नभए सम्मको लागि रिटेल स्टोर बन्द हुने घोषणा गर्यो । यसरी दैनिक ड्युटीबाट छुटकारा पाउने हाम्रो चाहना पूरा हुँदै गर्दा के थाहा थियो र कोठामै रहिरहँदा कति मोनोटोनस होइँदो रहेछ भन्ने । 

बाहिर निस्कनै नपाउने त होइन । यहाँ निश्चित समयमा मात्रै कर्फ्यु हाे । औषधि पसल र ग्रोसरीका मार्केटहरु खुल्लै थिए । तर ट्याक्सी सेवा पनि बन्द गरेपछि चाहिँ जतिसुकै महँगो होस् त्यही सानो बकलामा ( किराना) भर पर्नु पर्या छ । यस्तै चल्दैछ यताको जिन्दगी !